Łaganowski Karol Teofil, pseud. i krypt. Homonovus, K. Łag. (1856–1917), prawnik, dziennikarz, literat. Ur. 1 XI w Olkuszu, w gub. kieleckiej, pochodził z rodziny szlacheckiej. Był synem Józefa i Emilii Pomichowskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Kielcach (1877) i następnie Wydziału Prawa Uniw. Warsz. (1882) objął stanowisko sekretarza Sądu Handlowego w Warszawie. Jako dziennikarz współpracował z kilku warszawskimi pismami codziennymi: początkowo z „Nowinami” B. Prusa, a po zamknięciu tego pisma z „Kurierem Codziennym”, „Kurierem Warszawskim” (wyd. poranne), w końcu wszedł do zespołu redakcyjnego „Gazety Polskiej”, założonej przez L. Kronenberga. Ok. r. 1884 przeniósł się do Łodzi, gdzie otworzył kancelarię adwokacką. Kontynuował także pracę dziennikarską. W r. 1887 przystąpił do współpracy z umiarkowanie demokratycznym „Dziennikiem Łódzkim”; ogłaszał w nim felietony, kroniki tygodniowe, sprawozdania oraz krytyki teatralne i literackie. W r. 1889 wszedł do grona redakcyjnego „Dziennika”, stając się, po wycofaniu się Henryka Elzenberga z redakcji, istotnym kierownikiem pisma.
Po zamknięciu „Dziennika Łódzkiego” (1892) Ł. poświęcił się głównie adwokaturze, zdobywając sobie ogólne uznanie. Swą publicystykę ograniczył do łódzkich korespondencji w kilku pismach warszawskich. Od r. 1898 współpracował Ł. z nową polską gazetą „Goniec Łódzki”, zasilając jej łamy artykułami, m. in. pisywał Wrażenia artystyczne i literackie. We wrześniu 1903 wystąpił z redakcji „Gońca”. Prace swe treści politycznej, społecznej, prawnej zamieszczał w piśmie „Rozwój”, drugiej polskiej gazecie w Łodzi. Ł. uprawiał także twórczość literacką. Część rozsianych po różnych czasopismach wierszy, różnych w tonie i łączących tradycje liryki pozytywistycznej z wpływami poezji modernistycznej, weszła do zbioru pt. Znużonym (W. 1904). Ukazał się też zbiór jego felietonów. Ł. przełożył utwór dramatyczny Einara Arne Christiansena pt. „Piotr Plus. Baśń dramatyczna w 4 aktach” (W. 1905). Dramat był wystawiony na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi (maj 1905).
Ok. 1905 r. Ł. powrócił do Warszawy. Porzucił wówczas praktykę adwokacką i poświęcił się wyłącznie publicystyce. Przez wiele lat był sekretarzem redakcji warszawskiego „Gońca”. Pisywał artykuły wstępne, felietony literackie, sprawozdania teatralne. Po zorganizowaniu sądownictwa polskiego został powołany pod sam koniec życia na jednego z sędziów pokoju. Zmarł 17 IV 1917, pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim.
Ł. ożeniony był z dziennikarką Melanią Neufeld (ur. w r. 1865 w Warszawie). Współpracowała ona w Warszawie z „Gazetą Polską”, „Nową Gazetą”, organem postępowych demokratów warszawskich, „Bluszczem”, a w Łodzi, wraz z mężem, w „Dzienniku Łódzkim” i „Gońcu Łódzkim”. Tłumaczyła liczne utwory literatury niemieckiej, francuskiej, angielskiej. Była siostrą Bronisławy Neufeld, znanej dziennikarki.
W. Enc. Ilustr.; Roczn. Nauk.-Liter.-Artyst. (Okręta), W. 1905 s. 156; – Gostkowski Z., „Dziennik Łódzki” 1884–1892. Studium…, Ł. 1960 s. 71, 73, 85, 194, 220, Zesz. Nauk. WSE w Ł.; Księga pamiątkowa Kielczan 1856–1904, W. 1924; – Zbiór poetów polskich XIX w., Oprac. P. Hertz, W. 1965 IV; – „Gaz. Sądowa Warsz.” 1917 nr 17; „Godzina Polski” (Ł.) 1917 nr 105 (nekrolog); „Kur. Warsz.” 1917 nr 106 (nekrolog), 108; „Nowy Kur. Łódz.” 1917 nr 105; „Roczn. Artyst.-Liter.” (Ł.) 1899 s. 34–7 (fot.); „Rozwój” 1905 nr 11, 12, 95, 101, 103; „Świat” (W.) 1911 nr 42 (fot.), 1917 nr 17 (fot.); „Tyg. Illustr.” 1889 nr 353 s. 211–4 (fot.), 1917 nr 17 (fot.); – Informacje doc. dr Anny Rynkowskiej.
Wiesława Kaszubina